Мы павінны быць у адказе за тых, каго прыручылі (па твору Генрыха Далідовіча "Губаты")

У апавяданнi расказваецца пра тое, як ляснiк падабраў маленькае параненае ласяня, як выхадзiў яго, паставiў на ногi. А потым, калi з маленькай жывёлiны вырас вялiкi лось, выпусцiў яго зноў у лес. Аднак здарылася трагедыя: лось стаў лёгкай здабычай для браканьераў.
     Чаму тэта адбылося, i хто ў гэтым вiнаваты?
     На маю думку, пэўная доля вiны ляжыць на леснiку. Несумненна, ён добры, спагадлiвы чалавек, бо iнакш не ратаваў бы ласяня. Але ў той жа час ён занадта мяккi i не можа супрацьстаяць капрызам сваiх дзяцей. Зрабiў прыемнае дзецям, але гэтым самым прыгаварыў да смерцi жывёлiну. Калi б Губатага выпусцiлi адразу, яшчэ маленькiм, то ён не прывык бы так да людзей i хутка прыстасаваўся б да ляснога жыцця. А так ён увесь час гадаваўся ў хляве леснiка. Атрымлiваў ад самога гаспадара i ад яго дзяцей толькi смачную ежу i гуляў па двары. Хiба мог ён ведаць, што не ўсе людзi такiя добрыя?
     Таму, перш чым браць сабе якога-небудзь чатырохногага сябра, трэба добра падумаць, цi зможаш ты яго гадаваць, цi патрэбны ён табе. Бо прыручаная да адных рук жывёлiна на вулiцы становiца бездапаможнай. I адказнасць за яе жыццё ляжыць толькi на тым, хто яе прыручыў.