Мае пакаленне, якое яно?

Калі разглядаць гэта пытанне, то трэба ўлічваць сацыяльныя, эканамічныя абставіны цяперашняга часу. Пасля распаду Савецкага Саюза вельмі хутка пачала расці дыферэнцыяцыя насельніцтва, яго даходаў, а гэта прыводзіць да розніцы ў магчымасцях фізічнага, духоўнага, культурнага развіцця маладога пакалення. Шэраг прычын прыводзіць да ўзнікнення падлеткавай злачыннасці, наркаманіі. Узнікае пытанне: як пазбавіцца ад усяго гэтага? Адказ просты: трэба аздараўляць першапачаткова само грамадства, яго сацыяльныя асновы.
     Напэўна, не трэба было пачынаць пісаць з самага дрэннага, бо ў нашым жыцці ёсць шмат і станоўчых момантаў. Дарослыя нярэдка кажуць: «Якая пайшла моладзь, што за інтарэсы, вось мы ў дзяцінстве...» Пасля гэтых слоў хочацца падумаць: а ці сапраўды цяперашняе пакаленне так адрозніваецца ад папярэдняга?
     Каб адказаць на гэтае пытанне, трэба прывесці некалькі прыкладаў, якія датычацца культурнага жыцця. Па-першае, няпраўда тое, што сучасная моладзь не разумев класічнай музыкі. Таленавітая музыка — яна заўсёды таленавітая. Безумоўна, цяперашняя моладзь у асноўным аддае перавагу сучаснаму року, але застаюцца і прыхільнікі класікі. Па-другое, накладвае свой адбітак і час, у якім мы жывём., Навукова-тэхнічны прагрэс не мог не ўнесці змены ў грамадства, але змены зменамі, а штосьці старое павінна было застацца. Цікавасць да тэатраў і музеяў ніколі не знікне, бо гэта — культурнае жыццё, без якога не можа існаваць ніякая краіна.
     Я хачу вярнуцца да самых набалелых пытанняў, адно з якіх — адказнасць моладзі. Адказнасць за свае ўчынкі, за далейшы лес бацькаўшчыны. Маладое пакаленне не мае гэтай адказнасці. Калі спрабую разабрацца, чаму гэта так, то разумею, што ўся справа не ў тым, што адказнасці няма, а ў самім падыходзе да праблемы. Напрыклад, нашы бацькі лічылі за абавязак адслужыць у арміі, каб быць гатовымі абараняць самастойнасць нашай дзяржавы. А цяпер мала дзе можна знайсці чалавека, які жадаў бы стаць салдатам, бо ён не ведае, ці сапраўды яму прыйдзецца абараняць толькі сваю Радзіму. Акрамя гэтага мы, як і іншыя людзі, хочам жыць у мірнай дзяржаве, жадаем таго, каб тыя жудасныя карціны непатрэбнай для нас вайны, якія апісала Святлана Алексіевіч у «Цынкавых хлопчыках», ніколі не паўтарыліся. Гэта толькі адзін з многіх прыкладаў, які даказвае, што праблемы моладзі павінны вырашацца на дзяржаўным узроўні.
     Будучыня краіны залежыць ад нас — маладога пакалення. Але калі не будзе падтрымкі з боку старэйшых, то мала што можна змяніць. На маю думку, сёння ёсць усе падставы для таго, каб у далейшым нас напаткала лепшая будучыня, чым нашых бацькоў!