Матчына радасць (па твору Віктара Карамазава "Дзяльба кабанчыка")

Трэба дома бываць часцей,
     Трэба дома бываць не госцем,
     Каб душою не ачарсцвець,
     Каб не страцiць святое штосьцi.
     Рыгор Барадулiн
     
     Мацi — гэта самы дарагi, самы родны, самы добры i самы ласкавы чалавек ва ўсiм свеце. Кожная мацi вельмi любiць свае дзiця, шкадуе яго i заўсёды хоча, каб яно было добрае, паслухмянае i, самае галоўнае, каб нiколi не хварэла.
     Дзецi вырастаюць i, як птушкi, пакiдаюць роднае гняздо. А мацi застаюцца адны i толькi тым i жывуць, што радасцю новай сустрэчы з iмi. Як было б добра, каб усе дзецi памяталi пра гэта i не пакiдалi надоўга сваiх родных. На жаль, гэта не заўсёды так. Часта дзецi ўспамiнаюць пра мацi толькi тады, калi iм што-небудзь патрэбна.
     Менавiта такiх дачок — Вольгу, Веру i Нiну — паказаў у сваiм творы «Дзяльба кабанчыка» Вiктар Карамазаў. Дзвюх сясцёр (Вольга захварэла) прывёў у родную вёску да мацi толькi кабанчык. Каб не ён — мацi янiчэ не хутка дачакалася б сваiх дзяцей. Жанчына разумев тэта, яе душыць крыўда, i слёзы набягаюць на вочы. Але хiба бывае доўгай матчына крыўда? Як толькi дочкi з'явiлiся на парозе, крыўда ад разу ж знiкла, саступiўшьi месца радасцi.
     З якой асалодай дзелiць жанчына мяса! Яна зусiм забывае пакiнуць што-небудзь сабе. Нi Вера, нi Нiна гэтага як быццам не заўважаюць. Нават пасля заўвагi Сцяпана i адна, i другая маўчаць. iм не хочацца пазбавiцца нi аднаго кавалка.
     Ды толькi мацi застаецца мацi. Яна гатова аддаць дзецям усё, каб толькi чым-небудзь парад аваць iх, дапамагчы iм. Самая большая для яе радасць — адчуваць сябе патрэбнай дзецям. На абурэнне сына, якi адзiны паклапацiўся пра мацi, жанчына шчыра адказвае:
     — Каму ж я, сынок, раблю? Вам i раблю. Мне той кавалак не палезе ў горла, калi вам не ад дам.
     Прачытаўшы твор, я доўга думала пра сваю маму. Няўжо i я некалi магу стаць такой, як Вольга, Вера i Нiна? Не, мая родная, я нiколi не буду такой!