Жыццёвая дарога Волечкі Нявады - «Пошукі будучыні»

З першых старонак рамана Кузьмы Чорнага зразумела, з якой павагай і любоўю ставіцца аўтар да сваёй гераіні – Вольгі Нявады. Вобраз Волечкі ў “Пошуках быдучыні” – вобраз сапраўднай жанчыны, шчырай, мужнай і самаахвярнай.

Дзяцінства малой Волечкі забрала вайна. Душэўна пасталеўшая дзяўчына ўзваліла на свае жаночыя плечы ўвесь цяжар сялянскай працы, бо інакш было нельга. Не чакаючы дапамогі ні ад кога, яна спадзявалася толькі на сябе. І ў тай жа час не забывалася пра іншых. Нават да палоннага немца Густава Шрэдэра Волечка адносіцца з жалем і спачуваннем, нягледзячы на тое, што з-за такіх шрэдэраў Волечкін бацька быў вымушаны пакінуць сям’ю і ісці на вайну.

Напэўна, за гэтую няскоранасць, нежаданне “плыць па цячэнні” лёс і ўзнагароджвае Волечку: дорыць ёй надзейнага і справядлівага мужа – такога ж няскоранага, як і яна сама, Кастуся Лукашэвіча. У каханні Волечка, як і заўсёды, шчырая і самаахвярная. Шчасце Волечкі і Кастуся ў тым, што сімпатыі ўзаемныя. Ад гэтага кахання нараджаецца Ліза – працяг самой Волечкі.

Жыццё гераіні паступова набывае мэты і сэнс: вярнуўся з вайны стары бацька, падрастае дачка. Але новая вайна руйнуе адноўленыя лёсы. Яна зноў пасылае Волечцы выпрабаванні: Ліза трапляе ў канцэнтрацыйны лагер, гіне стары Нявада, ідзе ў партызаны Кастусь. І зноў Волечка паводзіць сябе, як сапраўдная маці, дачка і жонка. Яна шукае Лізу і бацьку, дапамагае мужу. Яна засталася шчырай і няскоранай.

Я лічу, што вобраз Волечкі – адзін з самых цікавых вобразаў у творы. Калі б кожная жанчына была такой, то, магчыма, шмат якіх праблем чалавецтва б удала пазбегла.