Прырода i мы

Беларусь багата вельмі прыгожымі, чароўнымі мясцінамі. Хоць гэта адвечная прыгажосць роднай прыроды ўжо апета многімі нашымі паэтамі: Я. Коласам, Я. Купалам, М. Багдановічам і іншымі, ей і зараз з выключнай цеплынёю прысвячаюцца задупіэўныя і шчырыя старонкі. I, я ўпэўнена, у будучым таксама яркія пейзажныя малюнкі застануцца неад'емнай часткай лепшых твораў.
     Прырода — гэта ўсё тое, што наўкол нас: лясы, палі, лугі, рэкі, азёры... Кожнае з пералічанага — сапраўдная таямніца або, як япічэ кажуць, непрачытаная кніжка. Колькі яе не чытай — яна кожны раз адкрывае нам непіта новае, да гэтага нязведанае.
     Узяць хоць бы лес. Як можна не любавацца ім, напоўненым сонечнымі зайчыкамі, якія прабіваюцца праз густую зеляніну верхавін. Заходзіш — і ты быццам у зачараваным царстве. Паўсюль птупіыныя спевы, звон камароў, цвырканне конікаў, туды-сюды снуюць па-святочнаму стракатыя матылькі, завіхаюцца працавітыя мурашкі і не менпі руплівыя пчолкі. Жыццё ідзе.. кіпіць, бурліць!
     Але як крыўдна і нават страпіна становіцца, калі раптам натыкаепіся ў лесе на зламанае дрэва, на перасохлы ручай ці на сметнік. Тады разумеет, што ўся гэтая прыгажосць можа загінуць. I не будзе чутно ні спеваў птушак, ні цвыркання конікаў, не будзе мурашоў, пчолак, жучкоў... I як працяг узнікае пытанне: «А ці будзем мы — людзі?» Усім вядома, што паветра, вада, зямля — аснова ўсяго жывога на зямлі. Без паветра чалавек не можа пражыць і пяці хвілін. А яно ж усё больш забруджваецца прамысловымі прадпрыемствамі.
     Без вады таксама немагчыма ніякае жыццё. Аднак нашы рэкі і азёры запаўняюцца рознымі адходамі і ядахімікатамі. Чыстай вады становіцца ўсё менш і менш.
     З усяго гэтага нам, людзям, трэба зрабіць выснову: зямлю і ўсё жывое, што ёсць на ей, трэба берагчы. Прырода — наша карміцелька. Сама яна не ў стане вытрымаць перад наступам магутнай сучаснай тэхнікі. Ей неабходна неадкладная дапамога. I гэтую паслугу мы абавязаны зрабіць. Бо што тады мы пакінем сваім нашчадкам?