Гаротная

Адамка ўспамінае маленства, маці, якая памерла, пакінуўшы васьмігадовага сына і крыху старэйшую дачку. Памерла яна, заўважыў хлопчык, неяк не так, як трэба, бо пахавалі яе не на могілках, а за плотам (так найчасцей хавалі самагубцаў. — Т. Г.). Жывуць яны з сястрой у прыгожым мураваным доме, але ў самым яго нізе, дзе з вакна відаць толькі ногі людзей.

Ганулька спачатку зарабляла нейкія грошы падзёншчынай — мыла багатым падлогу, дапамагала па гаспадарцы. Потым яе перасталі браць на такую працу. Адамка чуў ад дворнічыхі, што ганарыстых паны не любяць.

Брат і сястра вымушаны былі пайсці працаваць у рэстаран. Адамку паставілі за лёкая. «Ганульку адзелі, як кралю якую, але работы не назначылі ніякай...» Наліваючы віно ў шклянкі «чыста і багата адзетых паноў», з якімі за сталом сядзіць «родная, каханая сястрычка», хоча крыкнуць Адамка на ўвесь белы свет: «Кідай, сястра, безработную службу! Кідай, дарагая мая!» .