Бярозка

Вырасла дачка Лявона Марыська, пара замуж аддаваць. Справіў ён дачцы вяселле і, адпраўляючы ў чужую сям'ю, параіў: «Калі будзе надта цяжка, нікому не жалься. Ідзі ў лес, выберы дрэва і толькі яму адкрывай сваю душу».

Прайшло нямнога часу. Паехаў Лявон да дачкі. Узяў сякеру і павяла яго Марыська, каб паказаць тую бярозку, што ведала ўсе яе беды і крыўды. Бярозка стаяла ўчарнеўшая. Ссек Лявон дрэва, знутры яно было нежывое. «Гэта-ж твой боль, гэта-ж твой жаль спарахнілі гэтую бярозку, — бо ты доляй сваёй жалілася ёй. Дрэва то спужалася такой долі», — патлумачыў бацька дачцы. Марыська, горнучыся да бацькі, спытала: «Татачка, а чаму паміж людзей я не знайшла каму пажаліцца? » Лявон маўчаў.