Ідэал жанчыны у трылогіі Я. Коласа "На ростанях"

"...І толькі цяпер я адчуу сваю вялікую страту. Мне так хацелася пабачыць вас, пачуць ваш голас, ваш смех, глыбока зазірнуць у вашу душу і даведацца, якое гора ляжала у ёй..."
Чароуная гісторыя кахання глядзіць на нас сваімі прыгожымі вачыма са старонак трылогіі "На ростанях". Шмат прыгожых, працавітых, вельмі добрых і простых душой паляшучак апісвае нам Якуб Колас. Кожная з іх магла б стаць ідэалам жанчыны Андрэя Лабановіча. Але ен зауважыу толькі адну дзяучыну. Вобраз гэтай дзяучыны Лабановіч пранес праз усё жыццё у сваім сэрцы. Гэта вобраз Ядвісі.
Ядвіся-прыгожая дзяучына, багатая, няумыслівая натура. Дзяучына у свае шаснаццаць год пабачыла шмат гора. Яна вельмі рана засталася без маці.Ядвісін бацька у сям'і быу жорсткім чалавекам, Біу сваю і першую, і другую жонку. Таму Ядвіся у кожным мужчыне бачыла тырана.
Ядвіся, як і Лабановіч вельмі гордая. Яна не паступіцца сваім гонарам нават у імя кахання.
Ядвіся спадабаляся Лабановічу з першага знаёмства. Яна не такая прыгожая, як панна Марына, але яна багата праявамі унутраннага жыцця, багата душой. Яе жаночая прыгажосць не пакінула Лабановіча раунадушным.
Ядвіся-разумная, дасціпная, але яна здаецца калючай, як грушка, пасаджаная Лабановічам у яе гонар. Такой яе зрабіла жыццё.Ядвіся не можа быць бесклопатнай і вяселай, яна не можа раскрываць сваю душу перад людзьмі.Але яна вельмі добрая.Аутар паважае Ядвісю за яе стойкасць. Ён з асобым цяплом апісвае духоунае і фізічнае хараство дзяучыны. Колькі перажыванняу мы можам прачытаць у яе разумных цемных вачах, то вяселых, то гнеуных. Пабачыу здзекі свайго бацькі над жанчынамі Ядвіся марыць стаць незалежнай, вырвацца на шырокі прастор жыцця. Дзеля здзейснення сваёй мары яна можа адмовіцца ад шчасця, ад кахання. Ядвіся,нам,чытачам,вельмі падабаецца. Яна вельмі рашучая натура. Ядвіся не баіцца першай зрабіць першы крок у каханні. Якуб Колас парауноувае Ядвісю то з ластаукай, то з дзікай птушачкай. А вясновыя кветкі, прынесеныя Ядвісяй у пакой Лабановіча. Якой яны паказваюць чытачу дзяучыну? Маладой, яшчэ зусім невопытнай,яшчэ зусім маленькай дзяучынкай.
Дзяучына абламвае вяршок грушкі, каб паказаць, што яна злая і нядобрая. Ядвіся абяцала Лабановічу вырваць грушку, але дрэуца не далося ей. Я лічу, што сваім абяцаннем Ядвіся сімвалізуе іх расстанне, што яна вырве яго з сэрца Лабановіча, як гэтае дрэуца з зямлі.
Ядвіся сама вырашыла, якім будзе яе лёс далей. Яна сама спыніла сваё шчасце:"...Не, няхай яно будзе лепш недапітым,бо, можа на дне яго наліта атрута..."
Прачытаушы кароткае развітальнае пісьмо Ядвісі Андрэй Лабановіч адчувае страшэнную адзіноту. Толькі цяпер ён ведае, як многа ён не сказау каханай. А знявечаная грушка, яшчэ больш наводзіць на яго жаль. Я лічу, што ідэалам жанчыны Андрэя Лабановіча з'яуляецца жанчына моцная,многае пабачыушая у сваім жыцці, смелая, гордая, але вельмі добрая, жанчына, якая па-сапрауднаму можа кахаць. І слёзы, чыстыя слезы Андрэя Лабановіча, набягаючыя на яго вочы у канцы трылогіі паказваюць чытачам, што такое сапрауднае юнацкае каханне. Яго слезы даказваюць нам, што Януся для яго сапрауды была "...той яснаю, чыстаю зоркаю, якая свяціля мне у гэтай цемры жыцця, радавала мяне..."