Каханне- гэта салодкая тыранiя, таму што чалавек церпiць яе мукi добраахвотна. "Людзi на балоце"

Каханне! Самае прыгожае пачуцце на свеце! Кожны чалавек марыць кахаць i быць каханым. Але ж, на жаль, далека не кожнаму удаецца здабыць свае шчасце. У раманах "Людзi на балоце" i "Подых навальнiцы" Iван Мележ паказвае, наколькi радасна i адначасова наколькi сумна можа быць такое цудоунае i светлае пачуцце на прыкладзе кахання Ганны i Васiля.

На першых старонках рамана мы знаемiмся з Васiлем Дзятлам. Вельмi рана жыцце узвалiла на яго яшчэ не акрэплыя плечы усе клопаты и турботы. На нашых вачах хлопец вырас у мужчыну, першага працаунiка сям"i. Яшчэ з маленства Васiль добра уцямiу: трэба цярпець, не чакаючы ад жыцця нiякай палегкi, цярпець i працаваць да стомы у плячах, да горкага поту. Але ж ен не проста працавау, ен выхваляуся сваей силай, сваим спрытам. Ва усiм, што ен рабiу, ен бачыу радасць, сэнс свайго жыцця.

Асаблiва шчодра раскрываецца душа Васiля у яго каханнi да Ганны Чарнушкi. З таго часу, калi яна, звычайная дзяучына, стала яго самым дарагiм чалавекам, жыцце Васiля напоунiлася новым, хвалюючым зместам.

Усе пачалося з таго летняга вечара на сенажацi, калi у хлопца i дзяучыны абудзiлася першае нясмелае каханне. Простае, поунае клопатау жыцце iх набывае новы велiчны сэнс. Сустрэчы Васiля и Ганны у поцемку вечароу пад шапаткiмi грушами хвалююць сваим хараством и глыбiней пачуццяу. Колькi перагаворана было у тыя вечары, колькi перадумана разам пад суладнае бiцце двух сэрцау! Былi i прытворныя крыуды Ганны, калi Васiль па нейкай прычыне пазнiуся на спатканне, i шчырыя прызнаннi закаханых у самых лепшых пачуццях. Каханне несла героям вялiкае шчасце сярод цяжкага жыцця, вечнага клопату пра кавалак хлеба.

Але ж каханне прыносiць маладым и вялiкi боль. Васiль i Ганна разыходзяцца кожны сваей дарогай, дарогай, якую яны не самi выбiрали, а якую прадыктавау збег складаных i няухiльных абставiнау. Нямалую ролю у трагiчным павароце адносiнау памиж закаханымi адыграла тое, што Ганна не змагла прынесцi Васiлю загона лепшай зямли ля цагельнi, якую дау яму Пракоп, Манiн бацька. Тут вiнаваты и Яухiм, якi навеу бандытау на Васiля. Тут вiнавата и простае непаразуменне, калi Ганна, добра не разабраушыся, пакрыудзiлася на свайго каханага за тое, што ен якiм-небудзь чынам не ашукау бандытау i не адвеу iх ад хаты яе сваяка Грыбка. Вiнавата i Васiлева панурасць i зацятасць.

Трагiчны разрыу з Ганнай балiць у душы Васiля незагойнай ранай. I для Ганны тыя летнiя днi, калi яна яшчэ з ранiцы нецярплiва чакала вечара, каб сустрэцца з каханым, были самымi шчаслiвымi у яе жыццi. Але час iдзе, i жыцце працягваецца. Васiль дасягнуу многага, аб чым марыу. Але за багацце трэба плацiць спакоем, шчасцем, каханнем. Ганна ж пасля сватання Яухiма пачынае жыць, як у нейкiм сне. Яна робiць усе па заведзенаму звычаю, але неяк аутаматычна, без душы и ахвоты. "Сцерпiцца- злюбiцца",- угаворвае сябе Ганна. Але и не сцярпелася, и не злюбiлася.

На старонках рамана "Подых навальнiцы" мы даведваемся пра тое, як Ганна прапанавала Васiлю кiнуць усе и з!ехаць куды-небудзь, усе роуна куды, але разам. Васiль не згадзiуся. Ён не мог кiнуць сваю зямлю, якая так цяжка яму далася, сваю хату, у якой ен яшчэ не паспеу пажыць. Адным словам, у кожнага з iх было свае жыцце и таму яны не маглi зразумець адзiн аднаго.

Я лшчу, што Васiль i Ганна нiколi не змаглi б быць разам, бо памiж iмi iснуе вечная бездань- розныя цэли у жыццi. Для Васiля вельмi важны матэрыяльны дабрабыт: вялiкi кавалак зямлi, добры конь, лешая хата. Для Ганны ж важна мець душэуны спакой, мець побач любiмага чалавека, жыць у любовi и згодзе. I няважна, якi пры гэтым будзе конь, цi вялiкая будзе хата. Галоунае для Ганны- быць разам i любiць адзiн аднаго.

Шляхi герояу разыходзяцца у розныя бакi, i iм не наканавана сустрэцца.

Мне хочацца скончыць свае сачыненне выказваннем знакамiтага фiлосафа и пiсьменника Альбера Камю: "Любоу, якая не вытрымлiвае сутыкнення з рэальнасцю,- гэта не любоу. Ад яе не патрабуюць парукi, з ей ведаюць радасць я бяду".